به‌گزارش باشگاه در و پنجره و نما به‌نقل از عصر ساختمان، میثم بصیرت عضو هیأت‌علمی دانشکده شهرسازی دانشگاه تهران، با اشاره به تصویب کلیات راهنمای توسعه شهری مبتنی بر حمل و نقل گفت: این سیاست که در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله انگلیس، امریکا، ژاپن و کره جنوبی پیاده‌سازی شده درنظر دارد شهر را برای عابران پیاده طراحی کند.
وی ادامه داد: در این چارچوب سیستم حملونقل ریلی نقش انتظام‌بخشی به نظام شهرنشینی و تنظیم شبکه سکونتگاهی کشور و استقرار جمعیت در پهنه‌های سرزمینی را بر عهده دارد.
این کارشناس بخش مسکن با بیان اینکه در الگوی شهرسازی ریل‌پایه بعد از شکل‌گیری زیرساخت‌های سیستم حملونقل، ایستگاه‌های نقل و انتقال مسافر می‌تواند محرک توسعه تلقی شود، اظهار کرد: این سیاست یعنی یکپارچگی حمل و نقل عمومی و توسعه شهری در دو حوزه اصلی برون شهری و درون شهری قابلیت پیگیری و اجرایی دارد و یک فرصت جدی را پیش روی مدیران و سیاستگذاران بخش مسکن و شهری قرار می‌دهد تا توسعه شهری و کاربری‌های مسکونی را در نقاطی که فرصت توسعه شبکه حمل و نقل همگانی وجود دارد، ایجاد کنند.
به‌گفته وی این درحالی است که این الگو پیش از این در توسعه شهری بسیاری از مناطق پایتخت مورد توجه قرار نگرفته است.
بصیرت در این باره توضیح داد: طی سال‌های گذشته برخی از مناطق شهری پایتخت همچون منطقه چهار، پنج و 22 در شرایطی ایجاد و گسترش پیدا کرده‌اند که ظرفیت حمل و نقل همگانی موردنیاز این مناطق همزمان ایجاد نشده‌اند از این رو توسعه این مناطق شهری عمدتاً زمان‌بر و هزینه‌بر بوده و متولیان توسعه شهری سالیان متمادی درگیر ایجاد ظرفیت مناسب حمل و نقل برای این مناطق شهری شده‌اند. به همین دلیل است که هم‌اکنون به‌رغم شکل‌گیری کاربری‌های مسکونی گسترده، همچنان سکونت برای بخش زیادی از شهروندان در منطقه 22 جذابیت ندارد. وی اضافه کرد: روند توسعه مورد استفاده سبب شده تا حجم زیادی از ساخت‌وساز‌های مسکونی در قالب برج‌های چند طبقه در این منطقه خالی از سکونت باقی بمانند و اشتیاق زیادی به سکونت در این منطقه وجود نداشته باشد.
وی سند سیاستی مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری کشور را مبنای ایجاد ظرفیت حمل و نقل عمومی برای توسعه شهری و بارگذاری مسکونی در برخی مناطق مستعد دانست و گفت: این سیاست در مقطع کنونی در دو بخش مهم می تواند کارایی داشته باشد. بخش اول، احیا و نوسازی بافت فرسوده است. در واقع مناطقی از شهر که زیرساخت‌های خطوط حمل و نقل همگانی در آنها پیش‌بینی شده اما از لحاظ کالبدی و سازمان اقتصادی با ضعف‌های جدی مواجه است. بنابراین این استعداد وجود دارد که با ایجاد ایستگاه، کریدور و سطوح دیگری از سیستم حمل و نقل همگانی، ارزش افزوده مناسبی برای این مناطق شهری ایجاد شود.
وی تأکید کرد: پیگیری و اجرای سیاست توسعه شهری مبتنی بر حمل و نقل همگانی می‌تواند کلید موفقیت احیای بافت‌های فرسوده شهری تلقی شود.
وی افزود: بخش دوم نیز که به حوزه برون شهری مربوط می‌شود، می‌تواند به‌عنوان اهرم مؤثری برای توسعه شهرهای جدید محسوب شود.
