به‌گزارش باشگاه در و پنجره و نما: پنجره ها از ابتدا به این شکل‌های مستطیل، مربع و گاه دایره ای بزرگ از جنس چوب، فلز و یا پی وی سی که در همه انواع ساختمان‌ها تقریباً به یک شکل شده اند نبوده اند و دوران مدیدی را گذرانده اند تا به شکل و کاربرد کنونی رسیده اند.

با دقت بیشتر می بینیم که پنجره های ساختمان‌های کنونی نیز نسبت به پنجره های ساختمان‌های قدیمیِ چند دهه پیش که کماکان به جا مانده اند با ساختار چوبی و شیشه های تکه تکه و کوچک و رنگی که نور آفتاب را با رنگ‌های مختلف به داخل می فرستادند یا پنجره های بزرگ آهنی و چوبی که بنا به قدمت و محل و نوع ساختمان شکل خاصی داشته اند تغییرات زیادی کرده اند و با وجود آنکه کاربرد آنها در انتقال نور و هوا به داخل ساختمان ثابت مانده اما از رویکرد زیبایی به رویکرد محافظت از گرما و سرما و سر و صدا و گرد وخاک تغییر یافته اند.

در دوران های گذشته نیز پنجره ها ساختار های مختلفی را طی کرده اند و رویکردها و کاربرد های متفاوتی داشته اند.

واژه پنجره:

پنجره، دریچه و شکافی بر دیوار و گاه سقف ساختمان، برای تهویه و تأمین نور است که ویژگی‌های پنجره، از جمله شکل و اندازة آن و نحوة کاربردش، بسته به شرایط اقلیمی و وضع فرهنگی هر منطقه متفاوت است.

واژة پنجره از Panjara سانسکریت به معنای قفس گرفته شده و در اردو به صورت Pinjra به همین معنا آمده است. این واژه به معنای دریچة مشبک احتمالاً از قرن چهارم به بعد وارد زبان فارسی شده است و ظاهراً بعدهاً معنایی عام یافته و به هر نوع دریچه اعم از مشبک و غیرمشبک و با هر نوع جنس اطلاق شده است. در دورة زندیه و قاجاریه، پنجره به معنای دریچه های مشبک فلزی به کار رفته است .

واژة "روزن" از "روچن" پهلوی به معنای سوراخی که از آن نور و هوا داخل اتاق می شود، پیش از پنجره در زبان فارسی رایج بوده و احتمالاً به دریچه های غیرمشبک اطلاق می شده است. در دوره‌های بعد، انواع خاصی از پنجره ها را به این نام خوانده اند.

واژة اُرسی نیز به نوعی پنجرة چوبی رایج در دورة زندیه و قاجاریه اطلاق می شود. همچنین واژه‌هایی چون پاچنگ، دارْاَفزین به معنی پنجره‌هایی با صفحة مشبک چوبی، واژه فَخْرومَدْیَن : پنجره هایی با صفحة مشبک آجری در دورة زندیه و قاجاریه آمده است .