اخیرا گریگوری منکیو یکی از اقتصاددان‌های صندوق بین‌المللی پول (IMF) آمار و ارقام آقای توماس پیکتی (در کتاب مشهور "سرمایه در قرن بیست و یک") را بررسی کرده؛ در گزارش صندوق می‌خوانیم که ادعای کتاب پیکتی—مبنی بر اینکه نرخ بازگشت سرمایه در کشورهای توسعه یافته بیش از نرخ رشد اقتصادی است و نتیجه این داینامیک افزایش نابرابری است—با اطلاعات تاریخی موجود ثابت نمی‌شود. در ادامه جایی آمده: گرچه از نظر آمار و ارقام غنی، اما کتاب هیچ آزمون امپیریکال رسمی‌ای برای نظریه زنجیره علت و معلولی مورد ادعایش ارائه نکرده.
از آن مهمتر، دکتر گوئِز آمار پیکتی را با سه دهه اطلاعات از نوزده اقتصاد توسعه یافته دنیا مقابله کرده و نتیجه می‌گیرد: من هیچ مدرکی دال بر اینکه داینامیک‌ها در جهتی که پیکتی ادعا کرده حرکت می‌کنند، نمی‌بینم. در حقیقت در سه‌چهارم کشورهایی که مورد مطالعه وی قرار گرفته، وقتی بازگشت سرمایه شتاب یافته، نابرابری کاهش پیدا کرده است. همچنین گوئِز به گواه آمار خود پیکتی نشان می‌دهد که پیش‌فرض او مبنی بر ثابت ماندن نرخ پس‌انداز ایراد دارد.
نکته آنکه گزارش صندوق بین‌المللی پول نخستین ردیه بر ادعای پیکتی نیست. پیش‌تر چهره‌های صاحب‌نامی از جمله دارن عجم‌اغلو، فیل مگنِس، رابرت مورفی، استیون هورویتز، و دیردره مک‌کلاسکی هم ردیه‌هایی بر کتاب پیکتی ارائه کرده بودند.
متن مقاله را مقاله گریگوری منکیو در پاسخ به توماس پیکتی را در اینجا بخوانید.
